Decyzją papieża Franciszka miesiąc październik został ustanowiony Nadzwyczajnym Miesiącem Misyjnym. Ten niezwykły czas jest pamiątką 10o. rocznicy ogłoszenia przez papieża Benedykta XV Listu apostolskiego Maximum illud.
Słowa papieża zawarte w liście apostolskim były odzewem na panujący w świecie nacjonalizm oraz występujące wśród mocarstw dążenia do osiągnięcia dominacji politycznej i ekonomicznej nad państwami słabszymi. Benedykt XV udzielił także wskazówek, jak zgodnie z wolą Bożą ewangelizować ludy na najdalszych krańcach świata. Również nam powierzył ważną misję, abyśmy nieustannie modlili się w intencji dzieł misyjnych, gdyż bezskuteczny byłby trud misjonarzy bez wsparcia łaski Bożej. Potrzebne są również – i to niemałe – środki materialne do utrzymania misji. Istotne jest także pielęgnowanie ducha apostolskiego wśród księży, aby ich posługa na misjach wzbudziła nowe powołania kapłańskie na tamtych terenach.
Hasło Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego brzmi: „Ochrzczeni i posłani: Kościół Chrystusa z misją w świecie”. Na mocy chrztu jesteśmy zakorzenieni w Bogu i włączeni w misję Kościoła. Dziś Chrystus mówi do każdego z nas: „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody”, abyśmy nieśli orędzie Bożej miłości całej rodzinie ludzkiej. Potrzeba odwagi, aby wyjść z własnej wygody i dotrzeć do wszystkich potrzebujących światła Ewangelii. Czas wypłynąć na głębię…
Logotyp Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego symbolizuje krzyż opasujący swymi ramionami kulę ziemską. Poszczególne kolory odwołują się do barw, które oznaczają kontynenty: czerwony – Ameryka, zielony – Afryka, niebieski – Oceania, żółty – Azja, biały – Europa.
Patronami Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego zostali: święta Teresa od Dzieciątka Jezus, święty Franciszek Ksawery, błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska oraz służebnica Boża Paulina Jaricot.
Święta Teresa od Dzieciątka Jezus żyła w drugiej połowie XIX wieku. Dzięki Bożej Opatrzności i orędownictwu Matki Bożej cudem przeżyła pierwsze lata swojego życia. Zapragnęła wstąpić do klasztoru Karmelitanek Bosych i ofiarować się miłosiernej miłości Boga. Żyjąc w klauzurze poświęcała się modlitwie, jej powołaniem była Miłość, którą pociągała wszystkich do Chrystusa. Swoją misję apostolską realizowała poprzez ofiarowanie modlitwy i cierpień za ludzi niewierzących. Żyła dewizą: Już nie ja żyję, ale żyje we mnie Jezus. Wstąpiła do karmelu, aby zbawiać dusze, a nade wszystko, by się modlić za kapłanów. Zmarła w 24 roku swojego życia na gruźlicę. Święta Teresa jest główną patronką misji oraz doktorem Kościoła.
Święty Franciszek Ksawery urodził się 7 kwietnia 1506 roku w Navarze, jego ojciec był doktorem Uniwersytetu w Bolonii i wysokim urzędnikiem państwowym. W wieku 19 lat św. Franciszek rozpoczął studia teologiczne w Paryżu. Po uzyskaniu wykształcenia podjął pracę w College Domans-Beauvais, gdzie zaprzyjaźnił się z św. Piotrem Faberem i św. Ignacym Loyolą. Wspólnie założyli TowarzystwoJezusowe zatwierdzone przez papieża Pawła III. W wieku 31 lat przyjął święcenia kapłańskie, angażował się mocno w działalność duszpasterską i charytatywną najpierw w Bolonii, następnie w Rzymie. Jako ochotnik zgłosił się na wyprawę z grupą kapłanów do Indii. Na statku pełnił funkcję kapelana. Podróż była wykańczająca, święty zachorował na nieuleczalną chorobę, z której cudem jednak wyszedł. Pracował wśród ludności hinduskiej na wyspie Sokotra oraz w regionie Goa nad Morzem Arabskim. Tam założył dwa kolegia jezuickie w Kochin i w Bassein. Po 7 latach pobytu na misji w Indiach udał się na wyprawę do Japonii. Został przychylnie przyjęty przez cesarza Ouchi-Yshitaka, który dał mu swobodę działania. Wraz z Japończykiem znającym język portugalski ewangelizował tamtejszą ludność, ochrzciło się wówczas około 1000 osób. Podróże i klimat mocno osłabiły zdrowie świętego apostoła. Zmarł na wyspie Sancian niedaleko Chin w 1552 roku.
Błogosławiona Maria Teresa urodziła się w 1863 roku, pochodziła z polskiej rodziny szlacheckiej. Od najmłodszych lat odznaczała się talentem pisarskim i zdolnością do nauki języków obcych. W czasie pobytu w Salzburgu poznała życie zakonne miejscowych sióstr oraz ich zaangażowanie na rzecz misji w Afryce. Zapragnęła uczynić coś wielkiego dla Pana Boga. Powołała Sodalicję świętego Piotra Klawera, utworzyła drukarnię, w której powstawały ulotki i książki w językach ludów afrykańskich, w 1896 roku złożyła śluby zakonne. Jej działalność misyjna skupiała się na pomocy modlitewnej i materialnej, prowadziła stałą korespondencję z misjonarzami na całym świecie, organizowała liczne konferencje, na których przybliżała życie chrześcijan w dalekich krajach. Zmarła 6 lipca 1922 roku w Rzymie.
Paulina Jaricot urodziła się 22 lipca 1799 roku w Lyonie, pochodziła z bogatej rodziny przemysłowców. Jako młoda dziewczyna złożyła prywatny ślub czystości i zapragnęła pomagać ludziom w krajach ubogich. Odznaczała się niezwykłą pobożnością maryjną oraz umiłowaniem Eucharystii. O trudnej sytuacji w Chinach Paulina Jaricot dowiedziała się od swego brata Fileasa, który przygotowywał się do wyjazdu na misje w Seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu. Angażowała się w sprawy misji lokalnie poprzez zakładanie grup 10-osobowych, które codzienną modlitwą i cotygodniową ofiarą materialną wspomagały potrzebujących Chińczyków. W niedługim czasie dzieło tworzyły setki osób, głównie kobiet pracujących w przemyśle. W 1822 roku inicjatywa Pauliny Jaricot przerodziła się w Stowarzyszenie Rozkrzewiania Wiary, które po 100 latach Papież Pius XI ogłosił Papieskim Dziełem Rozkrzewiania Wiary.
Sługa Boża jest także założycielką Żywego Różańca, które powstawało poprzez tworzenie się 15-osobowych grup, w których każda osoba modliła się codziennie jedną dziesiątkę różańca rozważając wyznaczoną tajemnicę. Paulina uważała się za pierwszą zapałkę, którą Bóg się posłużył, by rozpalić wielki ogień, zaś Różaniec jest genialnym lekiem na duchowe zło jej czasów. Inicjatywa sługi Bożej rozpowszechniła się w krajach Europy, Ameryki, a nawet w Indiach. Żywy różaniec, liczący ponad milion członków, został zatwierdzony przez papieża Grzegorza XVI w 1832 roku.
Dwa lata później Paulina Jaricot śmiertelnie zachorowała, lecz cudownie wyzdrowiała podczas pielgrzymki do Sanktuarium św. Filomeny w Mugnano niedaleko Neapolu. Pod koniec swego życia popadła w skrajne ubóstwo. Zmarła w opuszczeniu 9 stycznia 1862 roku.